Heime åleine

I år skal tusenvis av pass støve ned i skuffen, i lommeboka ligg berre kjente sedlar, og «inglish» blir heilt unødvendig.

Toget har stoppa i sommarsola på Dombås stasjon. Utanfor vindauget tuslar fire gutar i starten av 20-åra. Koffertane bular og pique-skjortene har synlege sveittemerke på ryggen. Amerikanarar, tenker eg når eg ser kledningen og armane som veivar ivrig i takt med samtala.

Eg elskar å sitte slik og sjå på turistbølga som veltar ut av toget som kjem frå Åndalsnes. «One of the wildest and most beautiful train journeys» ifølge Vy. Ikkje rart dei blir freista. Men denne gongen er det ikkje noko bølge, men ein fislete bekk som renn ut av toget i nabosporet. Det slår meg at dei antatte amerikanske gutane nok ikkje kan vera det, for korleis skulle dei ha kome seg hit på ferie? Kjensla av at ting er som vanleg går brått over. Eg har visst sete på toget og gløymt både tid og stad. Det er 2020, og i sommar må me nordmenn stå for det meste av underhaldning sjølv.

Joda, karen med fiskehatt med pins og sokkar i sandalane ser artig ut han, men kva med alt som brukar gi den ekte sommarstemninga? For eksempel tyske bubilturistar som køyrer i 50 kilometer i timen rundt kvar minste sving og bakke, som om den kvite kassa skal velte av eit kvart møte med tyngdekrafta. Og på flata går det gjerne i samme tempo, kanskje for å speide etter ein rasteplass der dei kan nyte den medbrakte Lidl-maten frå campingstolen.

Ikkje er det håp om å oppleve ein ny Hollywood-augneblink for meg heller, slik som skjedde då eg på 17. mai tusla over brua mot Gol sentrum og forbi Solstad medan sylvet skingra på bringa. Brått hoppa det fram ein kinesisk fotograf framfor meg! Og ein til, og ein til! Eg kom meg ikkje av flekken der eg vart blenda av kinesisk blitsregn, midt i mylderet av bussturistar. Lurar på om eg og rukkastakken prydar eit 30-tals kinesiske fotoalbum no? Og kva står i så fall i bildeteksten? «Blond jente i rare klede»? Eller kanskje «slik går dei kledd i ein bitteliten dal i Norge kvar tysdag». Det minnar meg også på den kinesiske turisten som hadde kjøpt bunadssko til heile familien, «very nice leather shoes with a cute silver decoration». Eg høyrde det knaka i oldemor og bunadssyerske Kari Rue si grav då skoa vart tatt på dei jeans-kledde føtene med kvite tennissokkar oppi.

Eg set nok heller ingen rekord opp Storehorn i år, slik eg gjorde då eg gjekk opp den bratte steinura for harde livet for at dei nedarlandske turistane like bak ikkje skulle gå forbi meg. Og det skulle halde hardt. Kven skulle tru at det fanst nederlandske fjellgeiter?!

Nei, det blir nok ein fattigare sommar i Norge i år, både bokstavelig tala, og i overført betydning. Så får me håpe at mannen med sokkar har nokre artige knep på lur, og at han og dama med sekk og flanellskjorte veit å fylle tog, fjell og lokale kroer i eige land denna sommaren, så me kan ta imot alle dei rare, gode utlendingane til neste år med eit like raust turisttilbod.